ὍἍγιος Ἀλέξανδρος, σύμφωνα μέ τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, γεννήθηκε τό 240 μ.Χ. στή Μ. Ἀσία, ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς. Τά χαρίσματα καί ἡ εὐσέβεια τοῦ ἁγίου ἀναδείχθηκαν κατά τή διάρκεια τῶν ἐργασιῶν τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τό 325 μ.Χ. στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας καί γενικότερα στόν ἀγώνα κατά τῆς ἀρειανικῆς αἵρεσης.
Στίς 4 Ἰουνίου τοῦ 325 ὁ ἅγιος Μητροφάνης Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης ἐκοιμήθη καί στή θέση του ἐξελέγη ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος. Ὁ Ἅγιος φημιζόταν τόσο γιά τή διαλεκτική του δεινότητα ὅσο καί γιά τό ὀρθόδοξο ἦθος του, τόν ἄμεμπτο βίο του καί τή διαρκή φροντίδα γιά τήν Ἐκκλησία μας.
Τήν ἐποχή εκείνη, παρά τίς ἀποφάσεις τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί παρ' ὅλες τίς προσπάθειες γιά τήν τήρησή τους, ἡ ἀρειανική αἵρεση δέν εἶχε ἐξαλειφθεῖ καί ἔμελλε νά ταλαιπωρήσει τήν Ἐκκλησία γιά πολλά χρόνια ἀκόμη. Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος παρακαλοῦσε τό Θεό λέγοντας: «ἄν ἡ πίστη τῆς ἐκκλησίας εἶναι ὀρθή, τότε ὁ Θεός ἄς ἀποδώσει τό δίκαιο καί ἄς μήν ἐπιτρέψει ἡ αἵρεση νά νομισθεῖ ὡς εὐσέβεια».
Τήν παραμονή τῆς ἡμέρας, κατά τήν ὁποία ὁ Ἄρειος ἐπρόκειτο νά γίνει δεκτός σε «ἐκκλησιαστική κοινωνία» βρῆκε αἰφνίδιο θάνατο, γεγονός πού προκάλεσε ἰδιαίτερη αἴσθηση σέ ὅλους. Τήν ἑπομένη ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος καί ὁ ὀρθόδοξος λαός τῆς Κωνσταντινούπολης συνάχθηκαν στήν Ἁγία Εἰρήνη καί εὐχαρίστησαν τό Θεό, ὄχι διότι χάρηκαν γιά τό θάνατο τοῦ αἱρεσιάρχη, ἀλλά διότι ὁ Θεός δέν ἐγκαταλείπει τό λαό Του.
Ἡ Ἐκκλησία τῆς Βασιλεύουσας, ὅσο ζοῦσε ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος, ἀπολάμβανε τήν εἰρήνη πού οἱ εὐχές καί οἱ ἀρετές τοῦ ἁγίου τῆς χαριζαν.
Ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνῃ τό 337 (ἕνα χρόνο μετά τόν Μέγα Κωνσταντῖνο) σέ ἡλικία 98 ἐτῶν, ἐνῶ εἶχε συμπληρώσει εἰκοσιτρία χρόνια στή διαποίμανση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πόλης.
Ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος πρόσφερε τήν εἰρήνη στήν Ἐκκλησία καί γι' αὐτό οἱ πιστοί τόν εὐγνομωνοῦν καί τιμοῦν τή μνήμη του κάθε χρόνο στίς 30 Αὐγούστου.
